سحرم روی چو ماهت
شب من زلف سیاهت
به خدا بی رخ و زلفت نه بخسبم نه بخیزم
من اگر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم
نه ز خاکم نه از آبم
نه از این اهل زمانم

.

.

.

زندگی باید کرد
گاه با یک گل سرخ
گاه با یک دل تنگ
گاه باید بارید بر سر صخره و سنگ
گاه باید رویید در پس این باران
گاه باید خندید 

.

.

.

فقط کسي معني دل تنگي را درک مي کند که طعم وابستگي را چشيده باشد پس هيچوقت به کسي وابسته نشو که سر انجام آن وابستگي دلتنگيست

.

.

.

آبشار با اینهمه زیبائی اش فرو می ریزد چه برسد به من چه برسد به تو...

.

.

.

محبت را به دل دادن صفای سینه می خواهد. به یاد همدیگر بودن دل بی کینه می خواهد.

.

.

.

در گلستان خیالم ندهد هیچ گلی بوی تورا... تو گل ناز منی از دور می بوسم تورا...

.

.

.

ما در ره دوست نقص پیمان نکنیم... گرجان طلبید دریغ از جان نکنیم... دنیا گر از زیبارویان لبریز شود... ما پشت به دوستان قدیمی نکنیم...

.

.

.

تحمل تنهايي از گدايي دوست داشتن آسان‏تر است، تحمل اندوه از گدايي شادي راحت‏تر است. بهتر است انسان بميرد تا به گدايي زندگي برخيزد

.

.

.

دو بيتي در دو بيتي مست هستم به قول تو كمي هم پست هستم اگر از عاشقي جرمی است ما را بدان با تو يكي هم دست هست

.

.

.

وفای بی وفایان کرده پیرم ، برم یار وفاداری بگیرم ، اگر یار وفاداری نگیرم ، سر قبر وفاداران بمیرم.

.

.

.

بنام تو که از هم دوریم

به تکرار غریبانه ترین جمله قرن و به توان ابدیت دوستت دارم

هر گز نرود از یادم مهر تو چنان در دلم نشسته که گویی جان در بدنی

.

.

.

الان یه گوشه اتاق با نامه‌هات نشستم
خیلی دلم گریه می‌خواست بهونه دادی دستم ...
بلند بلند می‌خونم و اشک میریزم یواشی
بگو کنار من حالا چرا باید نباشی ...

.

.

.

يه قطره آب ميندازم تو دريا تا وقتي كه پيداش نكردي دوست دارم.

.

.

.

 زنده را تا زنده است بايد به فريادش رسيد – ورنه بر سنگ مزارش آب پاشيدن چه سود. زنده را تا زنده است قدرش بدان – ور نه بر روي مزارش كوزه گل چيدن چه سود.

.

.

.

تكيه بر ديوار كردم خاك بر پشتم نشست – دوستي با هر كه كردم عاقبت قلبم شكست

.

.

.

و خدا ما را در بين اين همه کره کهکشانی قرار داد در حالی که در آنها هيچ جانی وجود ندارد من وتو محصول دنيايی هستيم که برای خودش معجزه ای است

 

نظرات شما عزیزان: